Zaustaviti varvarstvo: Apel 9.000 ljudi za odbranu SPC u Crnoj Gori

-Iz ovog „Zakona“ sledi ex lege gubitak pravnog subjektiviteta crkava i verskih zajednica koje ne budu pristale na novu registraciju i eventualno sticanje „novog“ pravnog subjektiviteta, čime se gazi činjenica nespornog, odavno utvrđenog i ni od koga nikad osporavanog pravnog subjektiviteta svih eparhija Srpske pravoslavne crkve koje deluju na prostoru Crne Gore. Od triju tradicionalnih verskih zajednica na teritoriji Crne Gore njegovom destvu, tačnije udaru, podleže samo Srpska pravoslavna crkva, budući da su položaj i prava ostalih uređeni posebnim zakonskim aktima, što im daje ne samo pravnu sigurnost nego i povlašćen pravni položaj. To znači da ovaj „zakon“, iako tobože pisan za sve verske zajednice, de facto ima karakter lex specialisa usmerenog isključivo protiv Srpske pravoslavne crkve, s izrazito diskriminatornom namerom, radi, u krajnjem, ukidanja njene pravne egzistencije. „Zakonom“ se predviđa oduzimanje ogromnog dela nepokretnosti i svih najvećih svetinja Srpske pravoslavne crkve na teritoriji Crne Gore. Time bi se nastavila tradicija otimanja imovine SPC u Crnoj Gori, započeta posle Drugog svetskog rata, i pre nego je država Crna Gora, postupkom restitucije, vratila sve ono što je SPC tada protipravno bilo oduzeto.

Pročitajte još - Vučić posle sastanka sa patrijarhom: Ne idem u Crnu Goru (VIDEO)

Potpisnici apela podvlače da ni u jednoj od republika bivše Jugoslavije nastalih razbijanjem nekadašnje države, pa ni tamo gde su vođeni ogorčeni međunacionalni sukobi, nije donesen nijedan pravni akt, a kamoli zakon, koji bi se po stepenu varvarstva mogao meriti s tzv. „Zakonom o slobodi veroispovjesti“!

-Obraćamo se javnosti da se prestane sa državnom kampanjom širenja zabluda i laži u vezi sa Srpskom pravoslavnom crkvom u Crnoj Gori kao i njenom besomučnom progonu. Naglašavamo da se od strane vlasti u Crnoj Gori, pojedinih institucija, medija i „dvorskih istoričara“ šire zablude i istorijske neistine, gaženjem i negiranjem vekovnog crkvenog poretka lažnom tezom o tobožnjem postojanju autokefalne Crnogorske crkve u doba Petrovića. Mitropolija crnogorska jeste nazivana ”autokefalnom” od pedesetih godina 19. veka, naročito u Rusiji, ali sa razloga što su mitropoliti crnogorski bili svetovni gospodari, koji su stvarali nezavisnu Crnu Goru, a Mitropolija bila i ostala jedina eparhija Pećke Patrijaršije, koje je oslobađala Crnu Goru od turske okupacije i kao takva odbila da prizna ukidanje Patrijaršije i njeno potčinjavanje Vaseljenskoj Patrijaršiji. Carska Rusija je nesebično podržavala nezavisnost Crne Gore i njenih gospodara, a Petrogradski Sinod prihvatio rukopologanje crnogorskih mitropolita, nosilaca autokefalnosti Pećke Patrijaršije u odnosu na Carigrad. Da je to tako, svedoči i činjenica da je 1918. Sveti Sinod Kraljevine Crne Gore (kao nosilac državne vere) bio prvi od svih mitropolija nekadašnje Pećke Patrijaršije koji je potvrdio vaspostavljanje jedinstva svih pokrajinskih Crkvi nekadašnje Pećke Patrijaršije. Krug potpunog raspravoslavljenja Crne Gore, treba da se zatvori posebnom „crnogorskom“ nekanonskom, protivzakonitom nazovi-Crkvom

Zakon, kako se navodi, negira viševekovno prisustvo Srpske pravoslavne crkve na prostorima današnje Crne Gore (osam vekova postojanja i delovanja), osporava današnjoj Mitropoliji crnogorsko-primorskoj Srpske pravoslavne crkve da je nastavljač kontinuiteta Cetinjske mitropolije koja je istorijski utemeljila državu Crnu Goru, budući da su cetinjski mitropoliti iz dinastije Petrović-Njegoš bili istovremeno i duhovni i svetovni vladari Crne Gore od 17. do sredine 19. Vijeka, eparhijama SPC u Crnoj Gori, koje su vekovima gradile i osnivale hramove i svetinje, osporava mnogovekovna državina na svim hramovima, koja je proizvodila običajnopravne posledice koje nijedna država, strana ili domaća, okupatorska ili legitimna, na prostoru današnje Crne Gore nikada u posljednjih osam vekova nije dovodila u pitanje, budući da je činjenica državine crkvenih svetinja najčešće prethodila prisustvu tih država na crnogorskom prostoru, zbog čega su one primale k znanju i priznavale očiglednu činjenicu da su svi hramovi u Crnoj Gori mogli pripadati samo realno postojećoj, kanonskoj, Pravoslavnoj crkvi, koja baštini tradiciju episkopija: zetske, budimljanske, dabarske i humske, koje je prije 800 godina osnovao sam Sveti Sava.

-Putem ovakvih razbojničkih namera države Crne Gore svesno prenebregava savestan odnos sveštenstva, monaštva i vernog naroda Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori i to da su oni, naročito posljednjih decenija, obnovili veliki broj crkava i manastira na prostoru današnje Crne Gore, gradeći i mnoge nove. Budući da su se kanonski-institucionalno priznati autoriteti u pravoslavnom svetu, a pre svih Vaseljenska patrijaršija i Moskovska patrijaršija, decidirano i višekratno izjašnjavali protiv anticrkvenih nastojanja crnogorskih vlasti da stvore „crkvu“ po meri svog šovinizma, bezbožništva i plemensko-partijske svesti, najozbiljnije izražavamo bojazan da namera ovog nezakonitog posezanja vlasti u Podgorici u crkvene poslove, nezamislivog za jednu sekularnu državu, jeste dugoročno zatiranje pravoslavlja u Crnoj Gori u bilo kom obliku. Zbog toga, mi dolepotpisani, naučna i stručna javnost, sveštenstvo, vernici i građani, svi spram zemaljske nepravde neravnodušni, podižemo svoj glas protiv krajnje nasilničkog, protivpravnog pokušaja brisanja istorijskih i imovinskih prava, simboličke i majčinske prisutnosti eparhija kanonske Srpske pravoslavne crkve na prostoru Crne Gore, najodlučnije zahtevajući da se ta anticrkvena, anticivilizacijska i antidržavna praksa obustavi trenutno i u svakoj svojoj projavi, ističe se u apelu.

POTPISIVANjE TRAJE

Među prvim potpisnicima «Apela za odbranu Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori“ su: mitropolit Amfilohije, episkopi Joanikije, Atanasije (Rakita), Dimitrije, Metodije, Kirilo, Atanasije (Jevtić) (umirovljeni), Dragan Stanić (predsjednik Matice srpske), Nenad Popović (ministar u Vladi Srbije), akademici: Danilo Basta, Matija Bećković, Predrag Piper, Vasilije Krestić, Miro Vuksanović, Jovan Delić, Časlav Ocić, Slavenko Terzić, Ljubodrag Dimić, Branko Letić, Mira Radojević, profesori: Darko Tanasković, Nenad Kecmanović, Bogoljub Šijaković, Slobodan Samardžić, Slobodan Antonić, Časlav Koprivica, Miloš Ković, Srđa Trifković, Miloš Jovanović, Rajna Dragićević, Mitra Reljić, Jelica Stojanović, Valentina Pitulić, Milomir Stepić, Srđan Šljukić, Slobodan Vladušić, Slobodan Reljić, Mihailo Šćepanović, Draga Mastilović, Drago Perović, Dušan Krcunović, Miodrag Jovanović, Budimir Aleksić, Vasilj Jovović, rektor Univerziteta u Istočnom Sarajevu Milan Kulić, direktor Instituta za evropske studije dr Miša Đurković, pisci: Alek Vukadinović, Budimir Dubak, Komnen Bećirović, Gojko Đogo, Vladimir Kecmanović, Živojin Rakočević, Selimir Radulović, Ljiljana Habjanović Đurović, Milan Ružić, Milica Bakrač, reditelji: Danilo Bećković, Dušan Milić, Vasilije Nikitović, Miloš Avramović, glumci Miloš Biković, Nenad Jezdić, Viktor Savić, Vuk Kostić, Slaviša Čurović, Andrija Milošević, Aleksandar Radojičić, članovi Beogradskog sindikata: Feđa Dimović, Boško Ćirković, Aleksandar Protić, Blažo Vujović, Ognjen Janković, novinari: Nikola Vrzić, Nataša Milosavljević, Nataša Jovanović, Aleksandar Lazić, Gojko Raičević i mnogi drugi.

„Apel“ se može pročitati i potpisati na internet stranicama Mitropolije crnogorsko-primorske, Eparhije budimljansko-nikšićke, Eparhije mileševske, Eparhije zahumsko-hercegovačke i primorske.