FILMSKA KRITIKA: Sraslost čoveka i ambijenta

Na jugu Italije, u sunčanoj Kalabriji, još postoje plaže u zimskom periodu, sumorni pejzaži na rubu života iz kasnog neorealizma. Ovi prizori podsećaju na ranog Antonionija i srodnu mu Pavezeovu prozu, ali stanovnici tih ukletih mesta pripadaju socijalnoj margini današnje Italije, svetu nasilja, kriminala i besparice, koji oličava glavni junak ovog filma, Marčelo "Psetar", vlasnik malog pansiona za kućne ljubimce, "sitan i blag čovek, koji dane provodi u svojoj skromnoj radnji".

Ovaj lik ostaće dugo u pamćenju gledalaca kao surovo autentičan i uverljiv predstavnik "malog čoveka", koji je dugo igrao važnu ulogu u italijanskom filmu. Kao što vidimo, on postoji i danas, čak je i njegovo životno okruženje ostalo uglavnom isto, izmenile su se samo neke društvene okolnosti, ne i glavna: mali čovek izgubljen je u vrtlogu sila, sred kojih ne može preživeti.

Vođica ovog filma srodna je, dakle, "poetici surovosti" Živojina Pavlovića, koja i sama potiče od neorealizma i koja se poziva na "sraslost čoveka i ambijenta" kao svoju glavnu odliku.

PROČITAJTE JOŠ: FILMSKA KRITIKA: Momci iz bloka

Mateo Garone, izuzetan autor, pripadnik one manjine evropskih reditelja koji se klone neoliberalnih, komercijalnih trendova u kinematografiji, okrenut je dubokim društvenim tenzijama i bolnim pitanjima opstanka. I u njegovom fokusu, kao što je bio slučaj juče kod Elhofena, jeste propast porodice, razaranje poslednjih veza koje održavaju društveno tkivo Evrope u strahu i strepnji pred budućnošću.

Garone je dokaz stvaralačkog kontinuiteta italijanskog filma koji nikada nije zatvarao oči pred sudbinom malog čoveka, ali je to činio uvek razvijajući stvaralačka sredstva modernog filmskog jezika. Uzbudljiv i istinit film.