Na vest o smrti Novice Petkovića

 Novica Petković (rođen 1941. g. U Donjoj Gušterici kod Gnjilana na Kosovu) izuzetna je pojava u našoj novovremenoj književnoj nauci. Njegov ukupni naučni i pedagoški rad bio je od početka obeležen samosvesnim zahtevom da se tumačenju i vrednovanju dela književnosti pristupa, isključivo, sa potvrđenih teorijsko-metodoloških, odnosno naučnih stanovišta.
Na početku svog naučnog rada na Sarajevskom univerzitetu on se oslonio na dostignuća ruske formalne škole, čiji je bio jedan od najpozvanijih tumača propagatora u našoj kulturnoj sredini, a kasnije i na dostignuća tartusko-moskovske teorijske škole. A, zapravo, u osnovi njegovog interpretativnog bavljenja književnošću uvek su bila postavljena lingvistička zapažanja i dostignuća. Iz te je perspektive on sabrano, u opisu precizno, postupno i temeljno pristupao tumačenju tekstova srpske književne tradicije kao i, sa jednakom minucioznošću, izabranim delima savremene književnosti.
Zbog toga se i može reći kako je upravo zahvaljujući trudu i zalaganju Novice Petkovića i nekolicine njegovih kolega-savremenika u našoj književnoj nauci, na beogradskom Institutu za književnost, započeto određeno, neophodno i važno, prevrednovanje tradicije. A ono se, pre svega, ogledalo u naknadnom osvetljavanju i tumačenju dela predratnog modernizma. I upravo su neki od pisaca i dela tog „zlatnog veka“ naše književnosti u njegovim interpretacijama dobili temeljne i pouzdane analize koje su u znatnoj meri opredelile njihov vrednosni status. Takvi su, pre svih, Miloš Crnjanski i Rastko Petrović, a potom Stanislav Vinaver, Vladislav Petković Dis i Momčilo Nastasijević. Upravo se priređivanje dela poslednje navedenih klasika srpske moderne, u našoj književnoj nauci i izdavaštvu, uzima kao najpouzdaniji, uzorni primer.
Pored navođenja nekih njegovih nezamenjivih autorskih knjiga: „Artikulacija pesme“, „Jezik u književnom delu“, „Ogledi iz srpske poetike“, „Dva srpska romana“, „Od formalizma ka semiotici“, „Lirske epifanije Miloša Crnjanskog“, „Nastasijevićeva pesma u nastajanju“, „Slovenske pčele u Gračanici“, „Poezija u ogledalu kritike“, vredi istaći i sasvim poseban način njegove interpretativne artikulacije. Nastojeći da jezik i stil književno-naučnog opisa približi samom načinu na koji se pišu književno-umetnička dela, on je reprezentativno pokazivao kako je moguće oblikovati interpretativni tekst tako da i on, istovremeno, bude naučno utemenjen, sadržajno bogat i stilski pretanjen.
Novica Petković je o delima „lepe književnosti“ izrazito lepo i umno pisao. I po tome je on, između ostalog, u savremenoj srpskoj kulturi i nauci o književnosti ostavio vidan i dubok pečat i trag.