SVETSKI silnici su oteli Srbiji zemlju na kojoj je nastala. Šiptari to dobro znaju i sa strepnjom će živeti na njoj sve dok ona ne bude vraćena državi kojoj pripada.
Srbija se uvek vraćala na svoj prag. To ne znaju samo ponavljači iz istorije. Moćnici, koje zaslepljuje sila i osvajačka težnja da gospodare čitavim svetom čine to iako znaju da su pale sve imperije građene na osvajanjima i otimanjima.

KROJAČI

Krojači novih granica na Balkanu "zaboravili" su mnogo toga iz istorije. Prvo, današnje granice i veličina geoprostora Kosova i Metohije, koju tako galantno poklanjaju Šiptarima, ova južna srpska pokrajina nije imala nikada u svojoj prošlosti. Takođe je nesporno da Kosovo i Metohija ni u jednom istorijskom razdoblju nisu bili zaseban državni, politički ili etnički geoprostor.
Prostori Kosova i Metohije u srednjem veku najpre su pripadali Vizantiji, a kasnije srpskim državama koje su se redom zvale - Raška, Duklja, Zeta, Srbija.
Čak i za vreme turske okupacije Srbije, Kosovo i Metohija su bili samo jedan od šest turskih vilajeta, podeljen na brojne manje jedinice.
I kada su se 1912. godine Srbi oslobodili turske okupacije, Kosovo i Metohija nisu bili jedan geoprostor. Te godine, Metohiju, uključujući i Đakovicu, oslobodila je i u svoj sastav priključila Kraljevina Crna Gora. Preostali delovi ovih kosmetskih prostora, po oslobođenju, vraćeni su Srbiji.
U Kraljevini SHS, današnji prostori Kosmeta pripadali su delovima sedam od ukupno 33 oblasti u Kraljevini. Tako je bilo do 1931. godine kada su uspostavljene banovine. Zetskoj banovini pripadali su srezovi - đakovički sa Dečanima, pećki sa Istokom, drenički sa Glogocem, podrimski sa Orahovcem i Mališevom i kosovskomitrovički. Vardarskoj banovini pripadali su srezovi gračanički sa Prištinom i Lipljanom, šarplaninski sa Gorom, Podgor sa Suvom Rekom, nerodimski sa Uroševcem i Štrpcem, kačanički sa Gnjilanem. Moravskoj banovini pripadali su srezovi lapski sa Podujevom i vučitrnski sa Srbicom.
I za vreme fašističke okupacije, tokom Drugog svetskog rata, KiM nisu ličile na ono što su danas. Ta teritorija bila je podeljena tako što je pod nemačkom okupiracinom zonom ostao samo okrug Kosovske Mitrovice zbog "Trepče", jedan deo kosovskog Pomoravlja pripao je Bugarskoj, a sve drugo priključeno je takozvanoj "velikoj Albaniji".
Očito je, dakle, da je geoprostor Kosmeta do 1946. godine menjao gospodare i pretendente, ali ga je samo Srbija učinila jezgrom svoje države, središtem svoje demografske, ekonomske i kulturne snage.
Geoprostor KiM je do 1946. godine obuhvatao geoprostor samo 15 sadašnjih opština. Ta teritorija je bila jezgro nemanjićke Srbije. Površina tog geoprostora iznosila je 5.156 kvadratnih kilometara sa ukupno 708 naselja.
Geoprostor ostalih 14 sadašnjih opština Kosmeta (Vitina, Gnjilane, Gora, Zvečan, Zubin Potok, Kosovska Kamenica, Kosovska Mitrovica, Novo Brdo, Istok, Peć, Prizren, Podujevo, Leposavić i Štrpce) pripadao je Staroj Srbiji. Njihova ukupna površina je 5.217 kvadratnih kilometara sa ukupno 670 naselja.
I kada su jugoslovenski komunisti, želeći da Albaniju pretvore u sedmu republiku, nudili Kosmet Enveru Hodži, bili su toliko galantni, pa su trgujući srpskim teritorijama, tadašnju autonomnu oblast Kosovo i Metohiju proširili sa 14 novih opština, odnosno duplirali je po površini i tako, po njihovom mišljenju, napravili "primamljiv mamac" za Albaniju. Verovatno bi još tada Kosmet završio u "velikoj Albaniji", da nije došlo do Informbiroa, koji je zaoštrio odnose između Tita i Envera Hodže, pa je Kosmet ostao u Srbiji, iako su još tada kosovski albanski kadrovi u vrhu KPJ zagovarali pripajanje Albaniji.
To "šuškanje" o "potrebi da se Kosovo pripoji Albaniji", albanski komunisti su pokrenuli zvanično krajem 1943. godine na Bujanskoj konferenciji, a jugoslovenski komunisti, prema Dedijeru, u leto 1944. godina na Visu. Prvi je to pitanje pomenuo Edvard Kardelj, ali se odustalo od donošenja bilo kakve odluke.

SEPARATISTI

I kasnije, u više navrata na raznim sastancima, govorilo se o Kosovu. Na jednom od njih predloženo je da se Kosovo "podeli" između Crne Gore, Makedonije i Srbije, ali je na sugestiju Fadilja Hodže i Dušana Mugoše, ta opcija odbačena i dogovoreno da se tadašnja Autonomna oblast Kosovo i Metohija "pripoji" Srbiji. To "pripajanje" obavila je skupština AO KiM i svi su mislili da je time "rešen problem". Međutim, baš u toj formulaciji "pripajanje" bila je najveća zamka koju su Tito i Kardelj namestili Srbiji, a tadašnji vodeći srpski komunisti aminovali.
Pitanje koje do danas nije dobilo zvaničan odgovor glasi: Zašto je uopšte morala da se donosi odluka o "pripajanju", odnosno "priključenju" Kosova i Metohije Srbiji, kada se zna da je ono i pre Drugog svetskog rata i uvek pre toga bilo sastavni deo Srbije?
Naravno, tu zamku smislili su Tito i Kardelj zarad određivanja kasnijeg statusa Kosova. "Odao" ih je Fadilj Hodža, koji je na jednom sastanku kosmetskih komunista obelodanio da je, kada se na februarskom sastanku CK KPJ 1945. razgovaralo o "pripajanju" Kosova Srbiji, govorilo i o "pravu naroda Kosmeta na samoopredeljenje". To su Hodža i kosovski separatisti docnije obilato koristili u ostvarivanju svojih ciljeva.
Kasnije se sve ubrzano odvijalo. Doneta je odluka o pripajanju pomenutih 14 opština, plus kasnije Leposavić, sa 5.756 kvadratnih kilometara ili 10,23 odsto teritorije Srbije kosovskometohijskoj autonomnoj oblasti. Ona je ubrzo postala autonomna pokrajina, a kasnije konstitutivni element jugoslovenske federacije. Slede separatističke demonstracije iz 1968. koje iznuđuju Ustav iz 1974. godine, čime je Srbija pravno razbijena. Kasnije su usledile demonstracije iz 1981. i tu su uzdrmani temelji tadašnje Jugoslavije.


POKLONILI LEPOSAVIĆ
IAKO ni za granice Kosova iz 1945. godine nema nikakvog racionalnog objašnjenja, tek ono što se dogodilo 1959. godine, kada je Kosovu pripojena čista srpska opština Leposavić, ne može se ničim opravdati. Kako i zašto se to desilo niko ne zna, niti postoji odgovarajuća istorijska dokumentacija.
To se tada tumačilo na dva načina. Prvi, da je opština Leposavić isključena iz raško-ibarskog okruga i priključena Kosovu da bi se navodno pojačao srpski element na Kosovu. Pričalo se da je to smislio i odradio Slobodan Penezić Krcun.
Drugo, govorilo se da je to urađeno na molbu Albanaca i da im je Leposavić poklonio Petar Stambolić, navodno iz nekih geografskih razloga. Kojih, nikada nije objašnjeno.
Postoji i priča o tome da je tadašnjim komunističkim vođama trebalo novo lovište, pa je navodno sve zbog toga učinjeno.