DNEVNIK ZABLUDA: Kulturocid

POD sloganom "Vreme je!" Beograd je tokom septembra ove godine trebalo da bude domaćin "najznačajnijeg evropskog događaja za LGBT+ zajednicu".

Deca iz NDH logora Jastrebarsko/ Foto: "Vikipedija"

Slično onima u SAD i Evropi, ovakva dešavanja posebno su viđena u nekadašnjim socijalističkim zemljama evropskog Istoka, gde uključuju Povorke ponosa i konferencije o ljudskim pravima, a organizuju se u nameri podsticanja građana na solidarnost sa tom zajednicom "u višedecenijskoj borbi za bolje i slobodnije društvo" i "borbu za ravnopravnost" među ljudima. Ideja organizovanja Parade ponosa potiče iz SAD, gde su se 1969. dogodili takozvani stonvolski nemiri, nasilne demonstracije LGBT-jevaca protiv policijske racije u ulici Stonvol In u njujorškom Grinič Vilidžu, što je preraslo u pravi pokret protiv institucionalnog progona seksualnih manjina od strane američke vlade. Tokom osamdesetih parade se usmeravaju prema političkom i društvenom aktivizmu i borbi protiv diskriminacije i homofobije, postaju događaji na kojima takođe učestvuju pojedine političke i religijske organizacije. Ovaj društveni fenomen širi se brže od ostalih neobičnih pojava u zapadnoj kulturi, posebno agresivno na Istok, dobijajući globalni karakter. Ali, da li je LGBT+ populacija reprezentativna u ulozi zastupnika ljudskih prava i da li je organizovanje Povorki ponosa širom sveta zaista izraz borbe za unapređenje statusa istopolnih zajednica i njihovih zahteva za punom društvenom afirmacijom, ili se iza svega nalazi zabrinjavajući atak na tradicionalne ljudske vrednosti i samu kulturu? Da li je pređena tanka linija u percepciji bolesti kao prirodnog ljudskog stanja?

Idejama "ponosnih" koji promovišu homoseksualnu, biseksualnu, transrodnu i interseksualnu zajednicu kao i predstavnike kvira koji vode život izvan heteropatrijarhalnih normi, u "borbi za ravnopravnost različitosti", već danas na Zapadu pokušavaju da se pridruže i predstavnici bolesnog dela populacije: sado-mazohisti, pedofili, sodomisti, transvestiti i drugi izopačenici, poput nekrofila i satanista. Kroz širenje "kulture ponosa zbog različitosti" uticaj pokušavaju da prošire i neke kvazi-verske organizacije i sekte, ali joj se i suprotstavljaju mnoge religije, ponajviše abrahamske, a na ekstremni način i islamsko pravo, fikh, koje se bavi poštovanjem rituala, moralom i društvenim normama do te mere da je britansko-indijskom romanopiscu Salmanu Rušdiju izrečena fatva (prizivanje smrti) zbog objavljivanja kontroverznog dela "Satanski stihovi", što je nedavno dovelo do ugrožavanja života pisca.

Međutim, današnje parade ponosa nisu toliko zabrinjavajuće koliko su to neke druge manifestacije, tolerantne u kulturi Zapada, kojima se ruše tabui i gaze postojeće moralne, političke i istorijske norme. Tokom svečanosti održane početkom 2022. kojom je Drezden obeležio 77 godina od savezničkog bombardovanja, centrom grada defilovale su stotine neonacista koji su uz zvuke muzike antisemitiste i omiljenog Hitlerovog kompozitora Riharda Vagnera odale počast drezdenskim žrtvama rata. U julu ove godine u Majncu su neonacisti organizovali paradu uzvikujući slogane "Nacistički grad Majnc" i "Revolucija sada". Nakon austrijske zabrane ustaških simbola, a potom i same komemoracije u Blajburgu posvećene negovanju sećanja na zarobljene naciste, ustaše i domobrane likvidirane nakon predaje jugoslovenskim partizanima, odluka hrvatskog Sabora da skup ipak bude održan, ali na domaćem tlu, na Mirogoju i u Svetištu hrvatskih mučenika Udbini, dovela je do burne rasprave čak i u samoj opoziciji. U isto vreme, objave beogradskog Muzeja žrtava genocida na "Fejsbuku" vezano za stradanje srpske dece u NDH, sa autentičnim fotografijama, redovno su zabranjene sa obrazloženjem da "nisu u skladu sa standardima zajednice o dečjoj golotinji"!

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije