Komentar: Krivica

KADA su iz autobusa punog raseljenih Srba u ponedeljak izvukli Bogdana Mitrovića (75), kosovski policajci sa fantomkama na glavama i dugim cevima u rukama, imali su pred sobom jasan cilj.

Ne samo da prepadnu Bogdana i članove njegove porodice, koji su se vraćali sa hramovne slave obeležene na temeljima porušene crkve, već i sve one koji žele da se vrate u Mušutište i druga sela u opštini Suva Reka, gde je do 1999. godine živelo oko 1.700 Srba. Istu poruku želeli su da pošalju svim raseljenim Srbima sa KiM. Da ih zastraše i obeshrabre čak i u nameri da razmišljaju o povratku, a kamoli da pokušaju da se vrate svojim zgarištima.

Nije, čini se, Bogdan tek tako izabran. On je bio ugledan domaćin i član međuetničke grupe za razgovore sa Albancima o povratku raseljenih Srba. Svestan da nije kriv, Bogdan je mirno krenuo za policajcima koji su trenirajući strogoću želeli da pokažu da Srbima nije dozvoljeno ni da obiđu svoju porušenu crkvu i kuće. Potrudili su se da svih 250.000 Srba koji su morali da odu sa Kosova, shvate da i oni mogu da prođu kao Bogdan. Ako ponovo dođu. Jer i njih možda čeka neka tajna optužnica.

A možda Bogdanova krivica leži u tome što je želeo da se vrati svom imanju koje je uzurpirao sused Albanac koji ga godinama, besplatno i bespravno koristi. Priča se da ga je upravo taj komšija i prijavio.

Tako je njegov slučaj postao prioritet. Mnogo važniji, recimo, od slučaja kidnapovanja trinaestoro Srba, među kojima je bila i trinaestogodišnja devojčica, koji su ostali u Mušutištu i posle juna 1999. godine. Za to nema optužnice. Ili su i oni bili krivi što su pokušali da ostanu na svome.