НАЈПРЕ нас задеси серија експлозија, пуна четири сата је праштало. Покупимо се, па бежимо... Таман када се све смири и вратимо се кућама, мада стално једним ухом ослушкујеш разна пуцкетања, чак и док спавамо, после 16 дана груне као никада. Опет бежимо... И поново се вратимо у свој дом, на коме су попуцали прозори, кад, ето ти врага, почне да гори, дими, шири се мирис барута. Овде више нема живота, или, ако га буде било, биће другачији од оног од пре две недеље. Проткан страхом, зебњом, без сна и уз стално ишчекивање када ће опет да пукне...

Коментари (0)