ĐUZEPE ZBOG LJUBAVI PREMA DARINKI POSTAO DRAGOLJUB: Svedočenje istraživača o "običnim" strancima koji su zadužili Šumadiju

Takav je bio i Đuzepe Albano, rođen u gradiću Naro na Siciliji, koji je pola svog životnog veka proživeo kao duša Gornjeg Milanovca, njegov istinski zaljubljenik i dobročinitelj.

Istraživanjima o ljudima koji stranci behu samo poreklom, bavi se Nataša Polomac Petković, kustos, etnolog-antropolog Muzeja Rudničko-takovskog kraja. Pripovest o Đuzepeu Albanu, zakletom Rudničaninu sa Sicilije, nadovezuje se na njeno traganje za virtuozima starih, retkih, izumrlih zanata.

- Sa devet godina Albano se sa porodicom iseljava u Njujork, u Bruklin, gde je od oca naučio obućarski zanat. Kada je Italija 1915. ušla u Prvi svetski rat, mladi Đuzepe postaje dobrovoljac. U borbi na reci Pjavi, između Austrije i Italije je zarobljen. Austrijanci ga kao ratnog zarobljenika dovode u Gornji Milanovac. Kao učeni obućar, zarobljeničko vreme proveo je radeći taj zanat. Kad je probijen Solunski front, austrijska vojska se povlači iz Milanovca, sa sobom vodi i zarobljenike. Đuzepeu su se dopali mentalitet i život tadašnje varoši, ali i lepa Darinka Stefanović. Zato u Lapovu iskače iz "ćire" i vraća se u Milanovac, gde ostaje doživotno. Zaposlio se u obućarskoj radnji očuha svoje ljubavi i buduće neveste Darinke - objašnjava naša sagovornica.

Milanovac nije imao katoličku crkvu, a pitanje je da li bi Darinka, kao velika Srpkinja, promenila veru, pa je Đuzepe 1919. prešao u pravoslavce. Krstio se u Crkvi Svete Trojice.

Tako su on i Darinka krunisali svoju ljubav.

- Đuzepea se već tada cenili ugledni Milanovčani. Postao je prijatelj i Dragoljuba Skubica, apotekara, kasnijeg predsednika opštine, koji prihvata da bude kum Albanu, koji ime Đuzepe menja u Dragoljub. Kumstvo ovih porodica traje i danas. Uz pomoć kuma, Dragoljub, otvara svoju prvu samostalnu obućarsku radnju u Milanovcu, na mestu današnjeg hotela "Šumadija". Tadašnji mladi Milanovčani u njoj su znatiželjno slušali Albanove priče o Italiji, Americi, "Metropoliten operi", vožnji tramvajem, sicilijanskoj mafiji - kaže Polomac.

Četvoro dece izrodili su Darinka i Dragoljub Albano: Viktora, Aleksandra, Jolandu i Irmu. Najmlađa Irma svedočila je kako su Albanovi živeli za vreme Drugog svetskog rata, kad su Nemci 1941. spalili gotovo ceo Milanovac. Kad su izgorele i njegova kuća i radnja, Dragoljub Albano samo je mirno rekao: "Bolje što je i nama sve izgorelo"!

- Za njega je bilo gore da ga njegovi voljeni Milanovčani dožive kao neprijatelja, nego da izgubi sve što je stekao! I sudbina njihovih sinova je posebna. Aleksandra su partizani odveli u Bosnu, gde 1944. sa 22 godine gine. Viktor je još kao dečak otišao u Udine na školovanje. Kako su rođenjem sva deca po ocu imala i italijansko državljanstvo, Viktora je italijanska vojska regrutovala na služenje vojnog roka. Prebegao je u Englesku, do kraja rata bio u njenoj vazduhoplovnoj jedinici, i to pod majčinim devojačkim prezimenom Stefanović. Tu je dočekao kraj rata, zaposlio se, oženio, dobio dvoje dece. Poginuo je devedesetih godina u saobraćajnoj nesreći. Viktorov dar milanovačkoj crkvi stoji u porti: klupa, posvećena uspomeni na roditelje i poginulog brata Aleksandra.

Ženski kurs za šivenje

- ULOGA Dragoljuba Albana u razvoju Milanovca je velika. Prve "singer" mašine stigle su u grad zahvaljujući njemu, u međuratnom vremenu osnovao je ženski kurs za šivenje i vez.

Žene iz grada i sela, kad su se udavale, obuvale su Albanove cipele. U vreme svog nastanka, fabrika "Takovo" kupovala je u Italiji mašine za alvu i bombone. Albano je bio prevodilac u pregovorima, prevodio i dokumentaciju za mašine, tako je "Takovo" dobilo licencu - ističe Nataša Polomac.

Kamen

ČESTITI Dragoljub Albano je preminuo 1964. i sahranjen sa Darinkom na gradskom groblju u Milanovcu. Njihov unuk, Zoran Gregović je posetio gradić Nero na Siciliji, iz njega doneo kamen koji je stavio na dedin grob, gde i danas stoji.

Zapratite Nportal na Fejsbuk stranici