OSTAO BEZ ŽENE, PA BEZ DOMA: Naslednicima prvog srpskog rendgenologa DR Markovića vraćena imovina

Zgrada sa prizemljem, podrumom i tri sprata, u kojoj je zaslužni lekar živeo sa suprugom Verom i sinom Đorđem, nažalost srušena je pedesetih godina prošlog veka.

Kako objašnjava direktor Agencije za restituciju Strahinja Sekulić, Marković je nasledio očevu tradiciju i bio je sanitetski general Vojske Kraljevine Jugoslavije.

Specijalizirao je hirurgiju na Univerzitetu u Beču, a radiologiju i fizikalnu terapiju na univerzitetima u Cirihu i Beču. Prva rendgenska stanica poverena mu je još 1910. godine.

Učestvovao je u oba balkanska i Prvom svetskom ratu. Nosilac je Albanske spomenice, organizator lekarske pomoći srpskoj vojsci na Krfu i u Solunu, učestvovao je u proboju Solunskog fronta i oslobođenju Srbije. Za pokazanu hrabrost i zasluge dobio je 18 medalja.

Između dva svetska rata, Marković je bio načelnik prvog Odeljenja za rendgenologiju i fizikalnu terapiju u Srbiji, u okviru Glavne vojne bolnice, koju je lično otvorio kralj Aleksandar Karađorđević.

Umesto da ode u penziju, u šezdeset petoj godini, on se vraća 1941. u aktivnu vojnu službu.

Kao kraljev oficir zarobljen je i zatočen u logoru, u Italiji, odakle je uspeo da pobegne i pridruži se saveznicima. Do kraja rata radio je za Crveni krst.

Za to vreme, njegova supruga Vera, rođena Valter, fizičar po profesiji, inače Jevrejka, uhapšena je i ubijena u Judenlageru na Sajmištu, u šezdeset trećoj godini života.

Tačan datum njene smrti se ne zna, ali se pretpostavlja da je u pitanju decembar 1941. Vera svakako više nije bila živa u proleće 1942. godine, do kada su gotovo svi jevrejski zatočenici sa Sajmišta pobijeni u "dušegupkama", na putu ka Jajincima, ili su umrli od gladi, smrzavanja i zaraza u logoru.

Kuća na Slaviji je Markovićima oduzeta na osnovu Uredbe Nedićeve vlade o pripadanju imovine Jevreja Srbiji, već u oktobru 1942.

Posle rata, 1946. ili 1947. godine, Marković se nalazi sa sinom i njegovom porodicom, i odlazi u Južnoafričku Republiku, gde i umire, u Pretoriji, u emigraciji, 1961.

- Odluka Agencije za restituciju još nije pravosnažna. Sada ćemo videti da li će biti žalbi i osporavanja ove odluke. Iz stava države, odnosno grada, videćemo kakav stav imamo prema ljudima koji su zadužili ovu zemlju i koji su zbog nje stradali - kaže Strahinja Sekulić.