SKUPLJAJUĆI NOVAC ZA DRES OTIŠAO U GLUMCE: Povodom pola veka od smrti Severina Bijelića izložba u Muzeju Narodnog pozorišta

Severin Bijelić (1921-1972) bio je sin našeg poznatog slikara i scenografa Jovana Bijelića. Slučaj je hteo da su njegovog oca umetnički putevi odveli u Krakov, gde se zaljubio u učenicu učiteljske škole. Iz te mladalačke ljubavi rodila se ćerka Dubravka (kao skojevka streljana je 1944. na Banjici), a potom i sin Severin, koji je ime dobio po dedi Poljaku. U jednom razgovoru za "TV novosti" 1965, pripovedao je:

- Ja sam pravo dete teatra. I začet sam, i rodio se, i odrastao - iza kulisa. Stanovali smo u jednoj sobici u pozorištu kod "Manježa", gde je sad Jugoslovensko dramsko. Postao sam sportista, i mom "klubu", onom sa poljančeta na Senjaku, bile su potrebne neke pare za majice. Spremili smo priredbu i zamolili našu komšinicu, tada čuvenu glumicu Žanku Stokić, da učestvuje u njoj. Pristala je. Sve je bilo lepo. Ali, na kraju, rekla je Joviši Vojnoviću i meni: "Vas dvojica imate talenta. Vi da budete glumci!..."

I bi glumac. U Beogradu je položio malu maturu i završio dvogodišnju privatnu trgovačku školu, 1939. godine. Tokom okupacije radio je kao činovnik u gradskoj Opštini, baveći se glumom u Akademskom pozorištu i Pozorištu "Srbozar". Posle rata igrao je u Jagodini i na Cetinju, a posle završetka Dramskog studija Narodnog pozorišta u Beogradu postao je član teatra u Pančevu, gde se zadržao tri godine (1946-1949). Već sledeće godine ući će u ansambl nacionalnog teatra i na toj sceni ostati do kraja života.

U kratkoj, ali bogatoj karijeri ostvario je pedesetak uloga u teatru i trideset šest na filmu. Njegov talenat, kako autor izložbe podseća u katalogu, bio je izuzetno savremenog senzibiliteta i naročito dolazio do izražaja u karakternim ulogama, posebno dobroćudnih, blagorodnih, humanih likova. Iako se sa uspehom oprobao u svim žanrovima, najveća umetnička dostignuća postigao je u komedijama, i to domaćim (Branislava Nušića i Sterije Popovića), ali i dramama Šekspira, Šolohova, Tolstoja, Brehta, Stevana Sremca, B.M. Mihiza, Ace Popovića...

- Na izložbi su fotografije iz njegovog privatnog i profesionalnog života, kao i izvodi iz štampe. Nažalost, nema nagrada, jer u to vreme u Narodnom pozorištu nisu još dodeljivane glumačka priznanja - objašnjava Dragan Stevanović,autor izložbe koja obuhvata samo Bijelićev rad u Nacionalnom teatru.

- Njegov najzapaženiji glumački zadatak bio je Inkiostro u "Sablji dimiskiji" Ace Popovića (1965). Široku popularnost stekao je onim čuvenim "TV bukvarom" sa Mirom Stupicom kao Kikom Bibić. Igrao je sve. U jednom intervjuu je rekao da nije birao uloge.

Glavne uloge nikad ga nisu privlačile, samo zato što su glavne. Ako je bila i minijatura, a njemu se dopala, prihvatao je. Izuzetno svestran glumac, pri tom samouk! Profesor Joza Laurenčić govorio je svojim studentima: "Idite da vidite kako izgleda rođeni glumac".

Na izložbi (koja će biti otvorena do kraja marta) planirano je i prikazivanje kratkog dokumentarnog filma, sa insertima iz desetak Bijelićevih ostvarenja na velikom platnu.

Jer, izvesno je da će ostati upamćen po filmskim, a ne pozorišnim ulogama: jedina sačuvana predstava u kojoj je igrao je Glišićeva "Podvala" iz 1968. godine, u režiji Jovana Putnika.

JEDAN OD OSNIVAČA ZVEZDE

POZNATI glumac bio je istaknuti i svestrani sportista, posebno fudbaler: branio je za BASK i Obilić, a igrao je i za mladu reprezentaciju Kraljevine Jugoslavije. Na mestu golmana BASK-a zamenio je čuvenog "El grande" Milovana Jakšića, golmana reprezentacije Srbije u Montevideu. Ostao je upisan i kao jedan od osnivača Crvene zvezde, da bi potom nastupao i za rivalski, tek osnovani Partizan. Kao plivač postao je višestruki državni rekorder, kasnije i vaterpolista.

FILMSKA KARIJERA

NAJZNAČAJNIJE uloge ostvario je u filmovima "Nevjera" (1953), "Anikina vremena" (1954), "Veliki i mali" (1956); "Buđenje pacova" (1967), "Kad budem mrtav i beo" (1967) i "Zaseda" (1969) Žike Pavlovića; "Pesma sa Kumbare" (1955) Radoša Novakovića, "Ešalon doktora M." (1955) Žike Mitrovića, "Gospođa ministarka" (1958) Žorža Skrigina...