OTRGNUT OD ZABORAVA: "Izabrane pesme" Dušana Kostića u "Plavom kolu" Srpske književne zadruge

Na predstavljanju ovog dela, za koji je napisao nadahnuti predgovor, Radivoje Mikić je podsetio da Kostić pripada onoj generaciji srpskih pesnika koja se u književnosti pojavila uoči samog Drugog svetskog rata (1940. godine) i koja je tokom ratnih i poratnih godina svoj književni put povezala sa jednom ideološko-političkom vizijom:

- Kako je ta vizija, u sudaru sa stvarnošću, gubila svoju privlačnost i snagu, tako su kod ovih pesnika sve značajnije mesto dobijali tonovi tuge i melanholije, povezivani najčešće sa jednom tragičkom vizijom ljudske egzistencije i čovekove uloge u istoriji.

Počevši kao pesnik duboke tuge za ocem koga nikad nije upoznao, nastavivši potom da peva kao svedok strašnih ustaških zločina na Baniji, Dušan Kostić je, tokom pedesetih i šezdesetih godina, počeo sve sistematičnije da se okreće velikim figurama nacionalne prošlosti, posebno figurama iz sfere književnosti i kulture (Vuk Karadžić, Njegoš), nastojeći da u njima vidi i nacionalne simbole i sliku onoga što može biti uzvišeno u ljudskoj sudbini.

Ispisujući potresne ispovesti čoveka koji sve dublje tone u rezignaciju i samoću, Kostić je sve doslednije postajao pesnik koji, poput nekog od velikih romantičara, opeva sopstveni udes u vremenu, što pokazujuje i složena "Balada mene kraj mostova".

- U osnovi te balade leži osećanje da čovek, idući za velikim idealima, zaboravi na male stvari i svet prirode iz koga potiču naši najdublji doživljaji. Otuda dolazi i ono što je u Kostićevoj poeziji najautentičnije - duboka melanholija, svest o tome da sve nestaje i da je prava uloga pesnika baš to - da bude svedok o gubljenju, o rastakanju životnih sadržaja i lepote koja je u njima. Ovim izborom Dušan Kostić je vraćen u poredak vrednosti u srpskoj književnosti, otrgnut je od zaborava u koji je, na trenutak, pao - rekao je Mikić.