POZORIŠNA KRITIKA: U ime nedužnih

PRVAK slavnog Narodnog pozorišta u Nišu Aleksandar Mihailović napisao je melodramu "U čije ime" kao omaž malim ljudima, ovoga puta glumcima, u vihoru istorije. Ovaj, u najboljem smislu, tipično glumački tekst, prikazuje njegove kolege iz niškog teatra, u vremenu kada se Drugi svetski rat završio i oslobodioci ih žigosali, jer su radili pod okupacijom. "Igrali" nije adekvatan pojam, iako se glumački rad na pozornici, u nedostatku boljeg, ovim terminom opisuje. Kao i u slučaju Žanke Stokić, ideološka "ruka zakona", od trunja, zbog "izdaje" glumaca, nije videla brvno u svom oku, sopstvena nedela, koja se lako pravdaju patriotizmom.

Glumačka melodrama je, u ovom slučaju, dvostruka: kako Mihajlović slika svet iza pozornice poznajući ga dobro, tako i oni na sceni, glumci tadašnjeg teatra, Dušan Cvetković (spretan Miroslav Jović), Miodrag Mija Kovačević (razigran Aleksandar Marinković), Julijana Julka Bukvić (uverljiva Sanja Krstović), Živojin Žika Vučković (nezahvalan lik prevrtljivca, a iskrenog patriote efektno tumači autor teksta, Aleksandar Mihailović), Konstantin Bata Atanasijević (izanđalu ulogu direktora-ljigavca odlično balansira Dejan Cicmilović), Leposava Đorđević (uvek u pravoj meri Jasminka Hodžić), Elka Petrović (iskrena Nataša Stanković), Žarko (simpatičan Marko Pavlović) i njihovi tumači, odlično poznaju glumačku psihologiju, da se "igrati mora, a živeti ne!"

PROČITAJTE JOŠ - POZORIŠNA KRITIKA: Prepiska sa istorijom

Oslobodioce dobijamo u ovoj melodrami u triju komesara Vase Smajevića (za svoje iskustvo na sceni odličan Miloš Cvetković), Mančića (srčan Marjan Todorović) i Nikole Popa (tačan Danilo Petrović). Uz njih, sa svojom muzičko-scenskom amaterskom socrealističkom trupom, tu je i mlada rukovoditeljka Jelena (slikovita Katarina Jeličić).

U očekivanom dekoru, među kostimima iz predstava, Milan Karadžić iskusno prikazuje ovaj, za nas u pozorištu, bolan tekst o žrtvovanju, zločinačkom igranju na sceni i neprimerenoj smrtnoj kazni. Ali, reditelj ne tumači preterano ono što bi se, u takvim lomovima, moglo događati u samim Mihailovićevim junacima. Na nivou uobičajenih odnosa (ideološko-ljubavnih), ovo je bila lepa i zanimljiva predstava, kakvu publika uvek rado gleda.

Ali, i zbog današnjeg radosnog služenja umetnika ideologijama, još uvek očekujemo da pogledamo taj žrtvovani, glumački svet iznutra, i da li smo zaista "građa od koje se prave snovi"?... Koji je i kako se otelotvoruje na sceni taj svevremeni mehanizam?