Čast našim vaterpolistima i - muzej srpskom izdajniku

SRBI su hvaljeni i slavljeni u mađarskom gradu Solnoku - zahvaljujući sjajnim vaterpolistima. Zlatni srpski olimpijci Živko Gocić, Milan Aleksić i Andrija Prlainović su najzaslužniji što se ekipa Solnoka, krajem maja u Budimpešti, prvi put domogla titule klupskog prvaka Evrope. I srpski asovi, kao i svi članovi šampionske generacije, proglašeni su nedavno, upravo tim povodom, počasnim građanima Solnoka.

Za Mađare je vaterpolo sport broj jedan (vlasnici su 15 olimpijskih medalja - devet zlatnih i po tri srebrne i bronzane, kao i 12 titula evropskih prvaka, uz tri svetske krune). Lako prepoznaju kvalitet i zato se njihovi klubovi masovno opredeljuju za srpske vaterpoliste. Klub Solnok, osnovan davne 1921, primenio je isti recept. Uz već proverene Gocića i Aleksića potrudili su se da dovedu velikana ove igre Prlainovića. I već prve sezone Prlainović ih je odveo na krov Evrope!

DA SPORT spaja ljude različitih nacija i pospešuje najuzvišenije emocije, pokazale su upravo počasti trojici naših vaterpolo musketara (od naredne sezone pridružiće im se i četvrti član zlatnog tima Srbije Miloš Ćuk) i članovima novog evropskog šampiona odate minulog vikenda. Počasnim stanovnicima ovog grada proglašeni su uoči spektakularne utakmice između slavljenika i najdominantnije reprezentacija u ovom sportu - Srbije. Oko 1.000 gledalaca na tribinama predivnog bazena uživalo je u egzibicionoj igri velikih majstora.

Srpski "delfini" su bili gosti u okviru Dana grada, i samog velikog uspeha vaterpolista Solnoka. Selektor Dejan Savić, koji je sa nekoliko mlađih reprezentativaca u Mađarsku doputovao direktno iz kineskog Tajpeja gde je na Univerzijadi osvojio zlatnu medalju, jedinu koja mu je nedostajala u prebogatoj riznici, izveo je tim koji je osvojio olimpijsko zlato u Riju, uz izostanak Jakšića. Srbija je bila bolja od pobednika Lige šampiona, slavila je nakon boljeg izvođenja peteraca (20:19), pošto je u "regularnom delu" bilo 16:16. Uz uzdahe smo propratili četiri gola prerano penzionisanog reprezentativca Slobodana Nikića.

- Koliko je bila ispravna odluka da iz Pro Reka pređem u Solnok, potvrdila je titula prvaka Evrope - rekao nam je Prlainović. - Uživam u najslađem periodu igračke karijere. Imam motiva napretek. Solnok je grad vaterpola, baš mi prija u klubu i gradu.

U TURISTIČKE zanimljivosti ovog mirnog gradića od 75.000 stanovnika, smeštenog u istočnom delu središnje Panonske nizije, na reci Tisi, pored muzeja mađarskog vazduhoplovstva i banjskog kupatila sa termalnom vodom, spada i - Muzej Janoša Damjaniča. Jovan Damjanić, Srbin, rođen 8. decembra 1804. u mestu Straža, kod Vršca, u tadašnjoj Vojnoj krajini, veoma privržen idejama mađarskih revolucionara i reformista, postao je istaknuti vojskovođa, učesnik mađarske revolucije 1848. Za Mađare, zbog zasluga na bojištu, on je nacionalni heroj, a za njegove sunarodnike Srbe prečane - izdajica, nazvan Ljuta Guja, jer je žestoko ratovao i protiv njih.

Za vojvođanske Srbe Damjanić je ostao najomraženiji lik iz burne prošlosti, kada su se borili za nacionalnu autonomiju, za Srpsku Vojvodinu. Ne mogu da mu zaborave ni izjavu koja mu se pripisuje: "Srbi ne treba da postoje i neću se smiriti dok i poslednji Srbin ne bude mrtav, a kada se to desi, sam ću se - ubiti".

DAMJANIČA naši severni susedi naširoko slave. Kao junak, ušao je i u tamošnje školske i univerzitetske knjige. Jedan od glavnih bulevara u Budimpešti nosi njegovo ime, kao i pomenuti muzej u Solnoku. Srbi su dobro upamtili Ljutu Guju i njegove zločinačke pohode, ali to nije bila prepreka da ga ima i u zvaničnom udžbeniku istorije za sedmi razred osnovne škole u okviru nastave na mađarskom u Vojvodini. Jedna od ulica u Kanjiži nosi njegovo ime.