Zavisni od nezavisnosti

Samo dva puta u svojoj (h)istoriji, koja traje od krunisanja kralja Tomislava, Hrvatska je imala suverenitet i sva prava na teritorijama koje je pokrivala. Oba puta, kakvog li paradoksa, to je bio period posle Prvog i Drugog svetskog rata, kad su kao poražena strana, prihvaćeni od - pobednika!

Sve ostalo vreme bili su privezak Beča i Berlina i, naravno, Vatikana, kog su bespogovorno slušali i slušaju sve do dana današnjeg.

Zahvaljujući novostvorenoj državi Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, koja ih je prihvatila 1. decembra 1918. godine, iako su tokom celog rata bili pod palicom Austrougarske carevine i cara Franje Josifa, samim tim žestoki protivnici Srbije i srpstva, a onda od 1945. godine i primljeni uz oprost neviđenih ratnih zločina, kao punopravni član FNRJ i ostalih naziva jugoslovenske države, iako su od 10. aprila 1941. godine i osnivanja ustaške države bili poklonici Trećeg rajha i firera Adolfa Hitlera.

Nikad zahvalni svojim spasiocima, zahvaljujući ponajviše zdušnoj podršci zapadnih država, pre svega Nemačke, prema kojoj su u znak zahvalnosti Hrvati ispevali i himnu "Danke Dojčland", a onda pod vođstvom nekadašnjeg jugoslovenskog generala Franje Tuđmana 1991. proglasili takozvanu nezavisnost, a kasnije izvršili pogrom Srba, do tada konstitutivnog naroda u Hrvatskoj.

Vazda, dakle, pod tuđim uticajem i kontrolom moćnika sa zapadnih strana i, naravno, Vatikana, sad su, ulaskom u Evropsku uniju i NATO savez, našli novog gospodara.

Okuraženi, po ko zna koji put u svojoj (h)istoriji novim zaštitnicima, poslednjih nedelja pogotovo, mašu, sportski rečeno, nekakvim žutim kartončićima Srbiji i srpskom narodu da maltene, od njih zavisi eventualni prijem naše države u evropsku zajednicu naroda!

Trebalo bi da Hrvatska konačno shvati i prihvati za nju neprijatnu i neumitnu činjenicu, kako su i kao "novoevropljani" nezavisni samo utoliko što od njih ništa, ama baš ništa, ne zavisi, već od isključive volje njihovih poslednjih naredbodavaca!