Nasina sonda 1. januara stiže do tela na kraju solarnog sistema

Kosmička sonda Nju Horajzons koju je Nasa 2006. godine lansirala u svemir, 1. januara 2019. godine trebalo bi da stigne do najudaljenije tačke Solarnog sistema kojoj je ikada pristupio uređaj sa Zemlje.

U ranim jutarnjim časovima 1. januara, Nju horajzons će stići do te tačke, i proleteti pored svemirskog otkrića poznatog kao „(KBO) 2014 MU69" ili Ultima tule, koji je nazvan po uzoru na to kako su obeležavana na srednjovekovne mapama i literaturi mesta izvan poznatog sveta, a pravo ime dobiće nakon što letelica NASA-e prođe pored njega i upozna se sa njegovim svojstvima, navodi britanski sajt space.com.

Reč je, kako se navodi, o svemirskom telu veličine jednog grada koje se nalazi na 1,6 milijardi kilometara od Plutona u Kujperovom pojasu, oblasti malih tela Sunčevog sistema u obliku diska, iza planete Neptun i smatra se relikvijom nastanka Solarnog sistema


Glavni istraživač ove misije Dejvid Stern tvrdi da je otkrićima koje je sonda pronašla 2015. na Plutonu "samo zagrebana površina" svega što bi tek moglo da bude otkriveno, a da bi "Ultima tule moglo da bude nešto što nismo nikada ranije videli". KBO 2014 MU69 je, kako se navodi, više od deset puta veći i 1000 puta masivniji od prosečne komete, a njegova širina iznosi oko 30 milja (48 kilometara).


Nijedna misija, kako kaže, nikada nije istraživala ovakav tip objekta, a podaci o njemu će stizati na Zemlju sve do kraja leta 2020. godine. "Ova misija proučava nešto toliko divlje... Nešto što se nalazi tamo negde, toliko daleko od Sunca da se nije razvilo jer su temperature toliko niske da ne možemo da ih uporedimo ni sa čim", navodi Stern.

Kada je reč o Nju Horajzonsu, Stern tvrdi da je sonda trenutno u odličnom stanju i dodaje da ona, prema procenama, može da radi još narednih 15-20 godina, dok nivo napajanja termoelektričnog radioizotopskog generatora ne padne do nivoa na kom više nije moguće da se sonda kreće.

Nju Horajzons je 2015. godine poslao prve slike Plutona i njegovog satelita Harona na Zemlju. U međuvremenu su pristigle dodatne fotografije na kojima se vide, kako izgleda, niski, izolovani oblaci, što, prema rečima Dejvida Sterna, može da znači da je vreme na Plutonu još složenije nego što se prvobitno mislilo. Takođe, kako je navedeno, fotografijama je utvrđeno da je najsvetlija površina Plutona jedna od najreflektivnijih površina svih tela u Sunčevom sistemu.

To je objašnjeno naslagama koje Plutonova tanka atmosfera ostavlja na njegovoj površini, što ga čini svetlijim od očekivanog, navodi se. Osim toga, na Plutonovom mesecu Haronu orkrivena su klizišta i to su prva klizišta koja su viđena na nekom objektu Kujperovog pojasa. Poslednji podaci o Plutonu koji su prikupljeni u julu 2015. godine, do Zemlje su stigli tek krajem oktobra 2016. godine. Ta otkrića su, kako se navodi, tek početak. Do kraja 2021. godine, Nju Horajzons bi trebalo da prikupi podatke iz prostora većeg za 50 puta od udaljenosti Zemlje od Sunca.