Jovan Pejin za „Novosti“: Stepinac udario temelje ustaške države Hrvatske

FEBRUARA 1960. godine ugasio se život kontroverznog nadbiskupa zagrebačkog i kardinala dr Alojzija Stepinca, osuđenog ratnog zločinca na sudskom procesu u Zagrebu, oktobra 1946. godine. Radi se o zločincu-duhovniku Rimokatoličke crkve, visokorangiranom prelatu takozvane Crkve u Hrvata, koji je obezbedio i pružio duhovnu i moralnu podršku svojoj pastvi, da uništi više od milion pravoslavnih Srba i nasilno prevodi preživele na rimokatoličanstvo. Njegova aktivnost je jedinstvena pojava u Drugom svetskom ratu u Evropi i izdvojila je Hrvatsku po učinku u raboti uništavanja ljudi. Nadbiskup zagrebački po delotvornosti u zločinima nadmašio je nemačke naciste, čak i Adolfa Ajhmana.

Državni tužilac Narodne republike Hrvatske Jakov Blažević podneo je Vrhovnom sudu Hrvatske optužnicu protiv nadbiskupa zbog krivičnog dela podrške i organizovanja ustaških terorista tokom 1945, do hapšenja 1946. godine. Usput, optužnica je teretila nadbiskupa i za saradnju sa ustašama 1941-1945. godine, sa samim poglavnikom Antom Pavelićem, teroristom i vođom Hrvatskog oslobodilačkog pokreta.

Ovaj deo optužnice pokazuje da su ustaški poglavnik dr Ante Pavelić i nadbiskup dr Alojzije Stepinac politički istupali držeći se teze da država i hrvatstvo sa rimokatoličanstvom čine jedinstvo. Na ovoj, zajedničkoj osnovi, svaki za sebe stvorio je poseban stav, koji je, vođenjem politike i sa posledicama po pravoslavne Srbe u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, spojio kroatonacizam sa rimokatoličkim fundamentalizmom. Ovaj spoj, 58 godina nakon smrti osuđenog ratnog zločinca dr Alojzija Stepinca, pokazuje da je nadbiskup zagrebački bio važniji od teroriste Pavelića, kojem je pružio duhovno-moralnu podršku za izvršenje zločina nad pravoslavnim Srbima prema programu Hrvatskog oslobodilačkog pokreta.

Program terorističke organizacije HOP prihvaćen je kao program reformisane organizacije Katolička akcija, koju je vodio nadbiskup, a koja je delovala unutar tzv. Crkve u Hrvata od 1922. godine. Usvajanjem programa HOP 1935. godine dr Alojzije Stepinac je reorganizovao Katoličku akciju u Čistu katoličku akciju i dao duhovni temelj uređenja NDH - genocid. Za razliku od NDH, nacisti u Nemačkoj nisu sa Rimokatoličkom crkvom činili jedno telo u vršenju rasnih i konfesionalnih ratnih zločina u celini.

U kroatonacističkoj NDH sveštenstvo i redovništvo uz ćutanje nadbiskupa zagrebačkog dr Alojzija Stepinca učestvovalo je, kao elita ČKA, u pljački i ubistvima Srba u ime tzv. Crkve u Hrvata. Oni su bili ti koji su nadbiskupov poziv pastvi u ime Crkve u Hrvata na lojalnost NDH aprila 1941. godine prihvatili.

Sveštenici i redovnici nosili su oružje preko svešteničke odore, podstrekavali su pastvu Hrvate i rimokatolike i pretvarali ih u organe "ustaške revolucije". Isti sveštenici i redovnici davali su svakom zločincu oprost za ubistvo, prisilno pokrštavanje pravoslavnih, silovanje žena, a kajanje pretvorili u formalnost. Sam nadbiskup grada Zagreba i predsednik Biskupske konferencije je o svemu ovome ćutao zajedno sa vrhom tzv. Crkve u Hrvata. Nije zbog ovih zločina ušao u sukob sa hrvatskim nacistima, poglavnikom dr Antom Pavelićem, ili ministrom unutrašnjih poslova "balkanskim Himlerom" Andrijom Artukovićem. Sa ovim drugim je čak održavao prijateljske veze. Na ovoj osnovi leži individualna odgovornost dr Alojzija Stepinca za zločine koje su izvršili pripadnici ČKA, ustaše i pastva Crkve u Hrvata kao organizovane horde!

Pravoslavni Srbi u NDH bili su izloženi neprekidnom, najsurovijem gonjenju i stalnom pritisku da prihvate rimokatoličanstvo ili čak islam, što je praćeno masovnim fizičkim uništenjem na okupiranim srpskim teritorijama. Takozvana Crkva u Hrvata, zahvaljujući stavovima dr Alojzija Stepinca, predsednika Biskupske konferencije, već aprila 1941. godine vršila je pritisak na Srbe kao deo tek uspostavljene kroatonacističke vlasti NDH. Za izvršeni zločin pastve i sveštenstva tzv. Crkva u Hrvata se nikada nije pokajala.

Zločini nad Srbima su zaokruženi sadističkim ubistvima odsecanjem glava i delova tela, vađenjem očiju, čak pečenjem živih ljudi na ražnju. Nadbiskup svoje sveštenstvo i pastvu nije upozorio da ne čine zločine, a još manje je kaznio najveće zločince. Uzdržavanje nadbiskupa pastva je tumačila kao da je zločin nad pravoslavnim Srbima važna versko-moralna obaveza.

Posledice ovog stava videli smo u danima krize i raspada SFRJ kada tzv. Crkva u Hrvata nije svoj uticaj na pastvu koristila radi smanjenja neprijateljstva prema Srbima, nego je podstakla obnovu kroatonacizma osloncem na već izgrađeni kult dr Alojzija Stepinca, kao oca kroatonacističke države. Genocid nad Srbima izvršen 1941-1945., dobio je novi oblik 1991-1995. godine i produžen je do savremenih dana njihovim katoličenjem i poništavanjem duhovnog i civilizacijskog identiteta.