Endrju Korbiko: Angela i marksizam

Kulturološki marksizam je prvo i pre svega neologizam od koga najviše beže upravo oni koji ga predstavljaju i koji ga nikad ne koriste da bi sebe opisali. Kulturološki marksisti veruju da kulturološki/civilizacijski faktori nisu važni za razumevanje bilo koje vrste društvenih, političkih ili međunarodnih odnosa. Da bi dostigli krajnji cilj svoje ideologije, zasnovane na kulturološkom slepilu, oni:

1. Da bi sproveli svoje radikalne reforme, podržavaju razvodnjavanje i ukidanje većine kultura preko matrice političke korektnosti i dominacije manjinskih/imigrantskih kultura, obično zamazujući oči optužbama za “rasizam”, “fašizam” i “belu nadmoć”;

2. Onda “ublažavaju” situaciju, a preostalu kulturološku “masu” čine amorfnom i bezidejnom. Ona gubi sve prethodne odlike kulturnog identiteta i preoblikuje se u potpuno novi oblik postojanja.

Prvi deo se odigrava širom EU i u delovima SAD, a drugi se može odigravati na svim mestima pored kambodžanskih polja smrti iz vremena Pola Pota, koja je na pola zaustavila intervencija u Vijetnamu.

Pored toga, kulturološki marksizam se cinično koristi kao taktika zavadi pa vladaj kada se namerno zadržava na prvom nivou delovanja i istovremeno svoju početnu operativnu/ideološku svrhu pretvara u poseban mehanizam moći.

Samo ime potiče od činjenice da su mnogi autsajderi pogrešno razumeli da se svi marksisti zalažu za ukidanje bilo kakve ekonomske razlike među ljudima i da insistiraju na “uravnilovci” u svakom smislu. Kasnije je ovaj pojam upotrebljen u području kulture da opiše šta se događa sa samoproklamovanim (ali ne nužno ideološki ispravnim i dobronamernim) “marksističkim” i levičarskim pokušajima da ekonomske principe prenesu u sferu kulture.

Savršen primer kulturološkog marskizma postoji kod većine elita EU, posebno kod nemačkih, povezanih sa Angelom Merkel. Kulturološki marksista može se prepoznati po već pomenutim osobinama, a i po neposrednim reakcijama da popljuje svakog, i to ne zato što dovodi u pitanje njegova uverenja, već zato što ga zove kulturološkim marksistom - i to je sve izraz “rasizma”, “fašizma” i “bele nadmoći”.

Ovo radikalno krilo levičarskog pokreta nije imalo poseban uticaj na tok događaja, sve do naprednih tehnnologija kao što je internet i dolaska postmodernizma u zapadno društvo. Savremene tehnologije i postmodernizam su njihove ideale učinili prihvatljivijim, te im se stanovništvo sve manje suprotstavlja.

Danas se kulturološki marksizam pojavljuje iz senke i širi do neverovatnih razmera, a cilj mu je borba protiv isto tako rastuće fašističke desnice. Ova dva ultraradikalna ideološka krila se pripremaju za sveopštu borbu širom evropskog borbenog tla.

* Katehon

Endrju Korbiko, američki analitičar