POGLED ISKOSA: Fićina mađijanja

NEDAVNO je Miloš Filipović Fića (Beograd, 1971) proslavio dvadeset godina od svoje prve samostalne izložbe. Jedini je značajni figurativni majstor koji se u srpskom slikarstvu pojavio na prelomu veka i jedan je od retkih mladih koga su cenili Olja Ivanjicki i Dragoš Kalajić. U Srećnoj galeriji Studentskog kulturnog centra predstavio je svoje nove crteže. Reč je o starom Filipovićevom istraživanju uloge zla u svetu i mogućnostima dobra (studirao je i teologiju). Jedan od najvećih mlađih majstora beogradske škole fantastike, proučavao je Medialu i njene naslednike, pa otuda toliko magičnog, začaranog i čudesnog u njegovom opusu. Njegova mašta zrači u duhu ovog vremena, zanimaju ga i avangardni umetnici kao braća Čepmen, a u sistemu koji stvara osim pravilnosti ima i ludila. Prvi susret sa njim i njegovim delom bio je znak da se pojavio novi, moćni i mladi mag na srpskoj likovnoj sceni, njegova soba je bila cela oslikana, sa tavanice je visio kostur mačke a slikar je nosio dugu kosu čarobnjaka.

Pročitajte još - POGLED ISKOSA: Slikarski plamen Željka Đurovića

U tom smislu razvio je i osoben grafizam, njegova kitnjasta ćirilica kao i neverovatno precizna crtačka umetnost u obzir uzimaju i velike prethodnike, poput Obri Berdslija, simboliste i dekadente devetnaestog veka. U novom ciklusu crteža svoju staru iracionalnost sagledao je iz ugla svakodnevnog, to su događaji sa ulice i iz gradskih autobusa ali protumačeni na bizaran način (npr. čovek sedi u autobusu a pokraj njega na sedištu je kesa sa odsečenom ljudskom glavom, šipke u autobusu prave nesavladivi lavirint, i sl). Crtani su sa osećanjem za anatomiju, nervaturu i vibraciju materije koje pero i tuš toliko osetljivo otkrivaju.

Možda bi se moglo reći da slikarstvo ovog umetnika ima nečeg zabranjenog, od slasti grožđa, opojnosti vina, zova krvi i zaborava koji daje mak. Slikar je i erudita, tragalac za duhovnom sabraćom u prošlosti i sadašnjosti, neko ko se seća velikih ljubavi, mitologije, nestalih kneževina i propalih carstava. Istovremeno i slatko i gorko, više senovito nego solarno, u skladu s Njegoševom misli “čaša žuči ište čašu meda, smiješane najlakše se piju”, njegovo slikarstvo novi je damar u povesti grandiozne srpske likovne avanture zvane ars phantastica. Fića je kao slikar posednut u idealnoj meri, pa zato njegovo delo opčinjava i začarava. Ušavši jednom u onostrano carstvo, prekoračio je granicu koja ga deli od malograđanštine i svakodnevice, svojim crtežima bliskim paukovom tkanju mađija slatko i oporo. Možda bi se moglo reći da je on neka vrsta savremenog Doktora Džekila i Mister Hajda, preko dana brižni otac troje dece i veran suprug a kada stane pred štafelaj besni demon. Svoje radove je još na početku karijere izrazio kao istančane, elegancija i finoća uvek su ga zanimale, kao i ikonografija koja podrazumeva ezoterijsku kulturu stvaranja na razmeđi religije i okultizma.