Poslednjih dana novembra u Crkvu Svetog Nikole u Segedinu pristigla je grupa od četrdesetak turista iz Srbije. Dočekao ih je otac Pavle Kaplan, paroh koji je upravo završavao krečenje svog hrama. Sa majstorima i parohijanima prota Pavle priprema slavu Sveti Nikola, na koju će mu doći gosti iz Mađarske i Srbije.

- Ovo je velika parohija, pokrivamo Segedin i Sirig, ali imamo sve manje parohijana, svega 120. Srbi lagano nestaju u Mađarskoj, manje se rađaju, više umiru. Od kada sam pre sedam godina preuzeo parohiju, imao sam 19 krštenja, šest venčanja i dva opela - priča nam prota Pavle na odličnom srpskom jeziku, sa blagim prizvukom mađarskog.

Prota je, naime, rođen 1971. godine u mađarskoj porodici Kaplan, od oca Pavla, slovačkog porekla, i majke Margite, Mađarice, ali je, kako reče, sa 12 godina poželeo da bude Srbin.

- Rođen sam u Budimpešti, ali sam odrastao u mešovitoj porodici i srpskom okruženju. Od malih nogu išao sam kod tetke u Pomaz na srpsku slavu, jer je njen muž i moj teča bio Srbin pravoslavac. Slavili smo Markovdan i Đurđevdan, pa sam ja u Pomazu učio srpske pesme i srpske reči, najčešće pozdrave i zahvale. Kada sam u dvanaestoj godini počeo da učim da sviram harmoniku, kao član podmlatka srpskog folklora u Budimpešti, naučio sam u srpskoj crkvi da sviram kola. Toliko sam zavoleo Srbe da sam poželeo da postanem pravoslavac - priča mladi prota, koji sa dugom kosom i oštrim brcima lični na francuske musketare.

Imao je samo 16 godina kada ga je u Sabornoj crkvi u Sentandreji krstio prota Voja. U međuvremenu mladi Pavle Kaplan je završio srednju medicinsku školu i radio kao instrumentar u operacionoj sali bolnice „Užoki“ u Budimpešti. Početkom devedesetih, kada je počeo raspad SFRJ i stradanje Srba u Hrvatskoj, poželeo je, kaže, da podeli sudbinu sa srpskim narodom.

- Želja da budem srpski pravoslavni pop rađala se u meni godinama, lagano, onako kako su se širile moje simpatije prema Srbima i moje znanje o Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Ja Srbe cenim kao borben i pošten narod, a Srbi su mene prihvatili kao svoga. Nikada me nisu pitali ko sam, odakle sam, to ovde u Segedinu nije običaj. Srbi bi mi, kada bih došao u njihovu crkvu ili na slavu, govorili: „Tu si, naš si!“ - smeje se prota Pavle dok se seća tih trenutaka.

U teško vreme po Srbiju i Srbe u Mađarskoj, ovaj mladić slovačko-mađarskog porekla, kršten kao Srbin, zatražio je blagoslov od vladike budimskog Danila da upiše Bogoslovski fakultet u Beogradu. Studirao je od 1990. do 1996. godine.

- Mnogi prijatelji potvrdili su mi tada da, uprkos nedaćama, beogradski Bogoslovski fakultet pruža najviši obrazovni nivo u čitavom pravoslavnom svetu! Posle studija postao sam vladikin đakon u srpskoj crkvi u selu Lovra, a tek 1997. sam o Božiću rukopoložen za jereja u Segedinu.

Sadašnja crkva u Segedinu, u nekadašnjem podgrađu Palanka, građena je u dva maha. Privremena crkva manjih dimenzija podignuta je 1732. godine. Radovi na novom hramu su započeti 1773. godine, a tek 1805. godine crkvu je osvetio episkop Jovan Jovanović. Otac Pavle je dugogodišnji rukovodilac kampa Eparhije budimske koji se održava uvek u drugom mestu u Mađarskoj, u kojima decu uči srpski i mađarski jezik.

- Danas kao prota u Crkvi Svetog Nikole u Segedinu brinem o napretku parohije i hrama. U novu 2014. godinu ulazimo sa velikim nadom da će naši parohijani i prijatelji da daruju ovoj svetinji dva nova zvona. Naime, naš hram devet decenija nije imao zvono. Sada ima samo jedno, a naše želja je da se sa tri zvona na crkvi daleko i bolje čujemo - kaže prota Pavle Kaplan.