Tajna plave krvi

PIŠU: Milorad BOŠNJAK I Slobodan JAKOVLJEVIĆ
SRPSKU granu Balšića, za naše traganje ključnu, najbolje pratimo po najstarijem poznatom sistematizovanom delu, izuzetno retkoj "Tristanovoj hronici".
Franko Balšić leta 1279. iz Napulja došao je u Dubrovnik pa u Zetu, na dvor svoje rođake Jelene, žene kralja Uroša II Nemanjića, a majke kralja Milutina i Dragutina. Kraljica Jelena Anžujska bila je bliska rođaka i kralja Karla Anžujskog i Balšića. Frankov sin Balša I postao je rodonačelnik zetskih Balšića - izvestio je Tristan.
Idruge izvorne hronike koje smo pronašli, uveliko se slažu oko najvažnijih podataka o najstarijem poreklu Balšića, što znači i vladarskih Obrenovića. Jozef de la Piz u "Istoriji kneževa i kneževine Oranž" iz 1638. piše: „Imao sam prilike videti najstarije rukopise o poreklu Balšića“, što potvrđuje mnoge napred navedene nalaze, sve do heraldike Balšića.
„Knezovi Balše su poreklom od jednog od tri cara, koji su pod blagonaklonim vođenjem zvezde išli u Vitlejem, da se poklone Spasitelju sveta. U znak te časti nose u svom grbu zlatnu zvezdu (vitlejemsku) sa šesnaest zrakova (grb stoji i danas na mnogim mestima u državi Oranžu, pa i na kastelu De Kurtezon). Kastelu svom dadoše svoje ime "Balšić" koje se održalo do naših dana, kad 1638. u nemirima u Francuskoj kastel taj razoriše“.
Krvne veze dinastije Obrenović ponovo sledimo unatrag, ali sada po ženskoj liniji: od kraljice Natalije Obrenović, rođene Keško, ključne ličnosti za utvrđivanje međudinastičke "plave krvi" i genetičkih spona između Obrenovića i drugih evropskih vladarskih porodica.
U Londonu je 1903. izdata knjiga o Milanu i Nataliji autora F. Džerarda. Citirajući više starih izvora, Džerard piše: „Porodica Keško potiče direktno od vizantijske vladarske porodice Komnena. Posle turskog osvajanja Carigrada, porodica Keško napustila je Carigrad i naselila se u južnoj Rusiji.”
Srodstvo Keškovih sa Komnenima niko nije opovrgao, čak ni protivnici dinastije Obrenović. Natalija Keško se za Milana Obrenovića udala sa titulom rusko-moldavske princeze i grofice (kontese), kako je u pismu-čestitki oslovljava ruska carica, supruga Natalijinog daljeg rođaka, cara Sve rusije Aleksandra II Romanova Oslobodioca.
JEDINI potomak kraljice Natalije, kralj Srbije Aleksandar ubijen 1903. je, po dokazanom srodstvu sa Komnenima, bio u "plavokrvnoj" vezi sa vizantijskim Paleolozima, što znači i sa Nemanjićima i Lazarevićima. U srodstvu sa Anžujskim dvorom u Francuskoj, vladaocima Ugarske i plemstvom Italije bio je, kako smo već objasnili, i po majčinskoj i očinskoj liniji. O tome više svedoče strani izvori nego srpski.
Cvetovi ljiljani simbolizuju gen i titularni sled Merovinga, odnosno njihovih potomaka Anžujaca. Simboliku ljiljana i u heraldici Obrenovića, pogotovo Drugog srpskog ustanka, više objašnjavamo u poglavlju o vezama Obrenovića sa tajnim društvima, koja su krojila istoriju i mape Evrope.
Po Natalijinim precima, istorijski gen Komnen - Keško -Obrenović moguće je dalje slediti kroz delo Jovana M. Tomića "Sastanak i dogovor srpskih glavara u Kučima 1614. radi ustanka na Turke". Tomićev rad se, uz zanimljiva pojašnjenja, delom bazira i na hronike o starim Balšićima.
„Karlo II od Gonzaga i Kleva, francuski vlastelin, poreklom je od vizantijskog imperatora Andronika Starijeg Komnena, čija je žena Jolanda (Irena) Manferatska - mati Simonide, žene kralja Milutina. Andronik i Jolanda imali su sina Teodora Porfirogenita, kome je mati 1306. dala markizat monferatski, dobijen od svog brata Jovana Pravičnoga. Od Teodora, u šestom muškom neposrednom kolenu vodila je poreklo Margarita, kći Marije, unuka slepog despota Stevana Đurđevića Brankovića, kći Bonifacija IV Paleologa, koja se 1532. udala za Frederika Gonzaga pa je, prema tome, njen unuk Karlo Drugi Gonzag, vojvoda navarski. Prema ovome, Frederik je bio potomak carigradskih Paleologa i Komnena, i naslednik carigradskog prestola, i grčkog.”
Istraživači M. Bejdžent, R. Li i H. Likoln su u knjizi "Sveta krv - Sveti gral" objavili nalaz: „Porodica Gonzage je u rodu sa Anžujcima, a njena dva člana bili su Veliki majstori Sionskog priorata, i to Ferdinand od Gonzage (1527-1575.) i Luj de Gonzage, grof (konte) od Nevare (1575-1595)”.
U HISTORIJSKOM državnom arhivu u Zagrebu, nalazimo staro delo S. M. Štedimilja "Tragom popa Dukljanina". Nekompletni prepisi ovog dela postoje i u nekoliko arhiva u Srbiji. U originalu. Na strani 56. stoji: “Kraljica Jelena, princeza Anžujska, žena kralja Uroša I Nemanjića i majka kralja Milutina i kralja Dragutina, bila je po poreklu Francuskinja i katolkinja. Ona je od sina Stefana Dragutina, posle smrti svoga muža, dobila na upravu zemlje u Duklji (Zeti) u Primorju i samostalno je upravljala njima.”
Kraljica Jelena Anžujska, daleki predak Natalije i Aleksandra Obrenovića, sahranjena je u manastiru Gradac na Ibru. U narodu je sačuvano predanje kao o "Svetoj kraljici". Po dokumentima iz francuskih arhiva, kraljica Jelena Anžujska bila je merovinške krvi. Njen pratilac za vreme dolaska u Srbiju bio je Rože de la Tur d’ Obernj, po hronikama pripadnik tajnog viteškog reda templara.
Tragom radova Duška Lopadića "Letopis Velikih župana" i "Potomci Nemanjića", lako se prati srodstvo Nemanjića sa blagorodnim porodicama Evrope i razgranate krvne veze porodica Komnen i Keško, znači kraljice Natalije i dinastije Obrenović, s njima. Detaljan (p)opis tih veza, štampali smo u knjizi.
Orodivši se sa plemićkom porodicom Keško, Obrenovići su se po ženskoj liniji orodili i sa genima Merovinga, čiji genetski trag seže do ranohrišćanskog bratstva Esena. Ovome su, po novijim zapadnoevropskim piscima, „pripadali Isus Hristos, njegov brat Jakov i Jovan Krstitelj“. Merovinzi, jedna od ključnih familija za istoriju Evrope i sveta, i sama još ima živih potomaka!
(Nastaviće se)